Bye bye Malawi..

Lieve iedereen..

Het einde is in zicht en de dagen beginnen af te tellen.

Ik weet niet zo goed waar ik mijn verhaal moet beginnen, maar op zaterdag 14 juni zijn we met Willem naar een weeshuis in Chezi gegaan.
Paps, Mams, Ome Martin en Tante Mart hebben uit Nederland heel veel spullen meegenomen en die wilde we daar af gaan geven. Het weeshuis word gerund door zustertjes uit Spanje en India en door hen werden we hartelijk ontvangen. We zijn daarna een rondje over het terrein gelopen en hij heeft ons alles laten zien. Er zijn 8 huizen op het terrein en in elk huis wonen 14 kinderen.
De hele lieve kinderen kwamen op ons afgerend en ze wilde heel graag met ons op de foto!
We zijn meegelopen naar de lunch en een heel lief jongetje moest bidden en god bedanken voor het eten! “Thank you for the footoe” (echt te schattig).
We hebben samen met de zustertjes gegeten en hebben toen de spullen overhandigt! We zijn naar een huis toegelopen en hebben ballonnen en vingerpoppetjes uitgedeeld! Je zag dat ze er heel blij mee waren en ze bedankte ons met een liedje!
Het was een mooie dag en heel leuk om de kinderen blij te maken!

De dinsdag erna zijn we weer samen met Willem op pad gegaan, maar dit keer naar Dickson.
Dit is een dorpje wat 30 km verder ligt als Namitete.
Een schrijver uit Nederland heeft er een boek over geschreven en het heet: “Binnen is het donker, buiten is het licht”. Zijn naar is Dick Wittenberg en samen met een fotograaf heeft hij een tijd in dit dorp gewoond en echt geleefd zoals de mensen leven. Het is een heel mooi boek en daarom vond ik het ook heel speciaal om naar dit dorp te gaan!
Van tevoren zijn we eerst naar de school van Dickisoni (hoe het dorp ook wel word genoemd) gegaan en werden we hartelijk ontvangen door de hoofdonderwijzer. Voor hen hadden we ook nog wat materialen meegenomen, zoals pennen, bellenblazen, potloden, papier en nog veel meer! We hebben een rondleiding gekregen en zijn daarna zijn we naar het dorp gegaan. Wij als blanken kregen natuurlijk een stoel en letterlijk iedereen van het dorp wilde ons een hand geven. In het boek van Dick Wittenberg staan ook veel foto’s en ik herkende zelfs wat mensen die daarop staan. Het dorpshoofd herken je natuurlijk meteen als je het boek ooit hebt gezien en het is een hele aardige man. Hij en de voorzitter van het dorp heette ons welkom en Willem heeft ons daarna voorgesteld en wat we precies kwamen doen. De dames van het dorp hebben nog een dans voor ons gedaan en we hebben zelf ook meegedaan.. echt geweldig!
Toen we daarna een rondje in het dorp hebben gelopen, werden we uitgenodigd voor de lunch en hebben we in een huisje dat volhing met tabaksbladeren, gegeten samen met het dorpshoofd!
Ik kan er geen woorden voor vinden wat ik van die dag vind, want ik vond het zo speciaal om een dorp te zien wat word beschreven in een boek en dat zie je dan in het echt! De mensen zijn arm en hebben letterlijk helemaal niks, maar ze zijn zo gelukkig!
Ook weer een hele mooie dag en heel leuk om onder de plaatselijke bevolking te zijn!

De weken zijn eigenlijk wel omver gevlogen en ik vraag me af waar de tijd blijft.
Lian en ik zijn natuurlijk weer gaan werken op de kinderafdeling en hebben het daar ook erg druk gehad. Hoe ziek kunnen kindjes ooit zijn? Ik sta nog vaak verbaasd, van wat ik elke dag zie! Ook wen ik snel aan dingen en ga ik het erg missen als ik hier weg ga!

Tussendoor zijn Lian en ik ook nog een keer mee geweest met de Home Based Care. Dit is een soort thuiszorg voor de mensen die ooit in het ziekenhuis hebben gelegen.
We gingen ’s ochtends samen met Alex op pad en hij vertelde ons dat we 10 patiënten zouden gaan bezoeken. Hij gaat meestal 2 keer in de week op pad en maakt elke keer weer een lijstje van welke patiënten hij wil gaan bezoeken. We hebben die dag heel erg veel gezien, want we kwamen erachter dat hij ook veel palliatieve zorg doet. Dat wil zeggen dat de mensen waarbij hij langs gaat in het laatste stadium zitten van het leven. De mensen zijn zo ziek, dat hij ze medicijnen geeft om het leven te verlengen!
We hebben veel mannen en vrouwen gezien met kanker en ook veel met Hiv of Aids.
Je komt echt bij de mensen thuis en dat is erg speciaal. Patiënten komen vaak al te laat naar het ziekenhuis en daarom is de ziekte ook al in een ver stadium. Er is vaak niet erg veel meer te doen en toen we bij een man langsgingen die zijn linker onderbeen had laten amputeren, zagen we dat dat eigenlijk al te laat was geweest, want er had zich alweer een wond gevormd op het bovenbeen.
Je ziet erg veel op zo’n dag en het heeft veel indruk gemaakt!
Die dag was ik ook niet zo lekker, maar ik heb het gelukkig vol kunnen houden!
Er was ook een vrouw met leverkanker en zij was zo mager dat je zag dat ze niet lang meer te leven had. Ze kon niet goed meer liggen en eten ging moeilijk en ze was ook niet helemaal helder meer. Dat is dan toch ook wel moeilijk om te zien. Gelukkig had ze veel familieleden die voor haar konden zorgen.
Je maakt toch wel wat mee op zo’n dag.
Ook zijn we nog met de Outreach meegeweest en hebben Lian ik nog wat kinderen geinjecteerd. Wat kunnen die schreeuwen zeg!;)

Natuurlijk hebben wij ook naar Nederland gekeken, maar helaas heeft het niet geholpen!
Toen Nederland voor het eerst moest spelen ging de tv voor het eerst aan! Heb dat ding totaal niet gemist! Ik voel me soms wel degelijk worden als ik thuis kom van het werken, dan ga koken en ´s avonds sta te strijken en om 9 uur in bed lig!
Haha, het is echt zo, want om 6 uur is het hier al donker!:P

Zoals ik al zei.. het einde is in zicht en ik kan mijn tas bijna in gaan pakken!
We gaan vrijdagmiddag naar Lilongwe en blijven daar een nachtje, zodat we zaterdag morgen vroeg naar Kande Beach kunnen vertrekken. We blijven daar 3 nachtjes geloof ik en gaan dan naar Nkhota Nkota. We zijn op 5 juli uitgenodigd voor een verlovingsfeest van een collega. Dus maken we een tussenstop in Lilongwe om even een feestje te vieren met onze collega’s. Daarna gaan we weer op pad richting Cape Maclear. Alle 3 de plaatsen liggen aan het meer, dus dat word genieten, genieten, genieten!:D Hopelijk een beetje goed weer, zodat we er een goede vakantie van kunnen maken!

Ow trouwens, nu ik het over feestjes heb.. Donderdag gaan wij een ´afscheidsfeestje´ voor onze collega´s houden in onze luxe cafetaria!:P
We hebben er rond de 30 uitgenodigd en we moeten nog afwachten hoeveel er komen.. Iedereen zegt dat hij komt, maar ik ben heel benieuwd! We hebben 8 uur gezegd, maar ik denk dat iedereen rond 9 uur wel langs komt lopen.. het is en blijft Afrika he!

Het word tijd om maar weer eens te stoppen.. ik denk dat dit mijn laatste bericht is!
Malawi is een geweldig land en ik heb hier een geweldige ervaring opgedaan!
Ik heb ervan genoten, maar ik kijk er ook weer naar uit om naar huis te gaan!
3.5 maand is precies goed en ik ben blij als ik iedereen thuis weer kan zien en met iedereen weer kan bijkletsen!

Ik zie jullie snel weer en ik ben heel benieuwd hoe het met jullie allemaal gaat!?!?

Heel veel liefs