3e stage week & eerste weekend weg!

Hello Everybody

Wat een leuke reacties allemaal.. geweldig dat iedereen me volgt!
Stage week 3 is begonnen en dit zijn de laatste 4 dagen op de male Ward.

Zondag 06-04 zijn we ’s ochtends vroeg met Pater Willem kerkhof naar Chokumbira gegaan (dit is een dorpje wat na Namitete ligt), want hij ging een mis verzorgen en we waren erg nieuwsgierig hoe dat ging. We gingen samen met de dames van het Catharina ziekenhuis in de auto en wij 4 moesten achterin de bak. Een kwartiertje hobbelend over het zandpad, m’n rug, m’n rug!
Eenmaal daar hebben we ons omslagdoek omgedaan en zijn we een rondje in het dorpje gaan lopen, hele aardige mensen en er hingen erg veel tabaksbladeren! Er hing dus een hele sterke geur! Het koor en de jonge danseressen waren aan het oefenen toen we binnenkwamen!
Even later begon de mis. Willem had een geel/oranje/rood gewaad aan en hield verschillende preken in het Chichewa. Het was erg druk in de kerk en zelfs buiten zaten mensen te luisteren! Voor ons waren er stoelen klaargezet.. dit is een soort van respect naar ons toe, maar het voelde heel gek, omdat iedereen op de grond zit. Willem heeft ons allemaal voorgesteld en iedereen klapte voor ons.
Het koor zong erg mooie liedjes en maakte er mooie bewegingen bij! 2 uur duurde de dienst in totaal, maar na de mis wilde iedereen ons bedanken en ons een hand geven.
Na een mis is het traditie om te eten en daarom werden wij uitgenodigd om bij iemand te komen eten! We kwamen een huisje binnen en de kamer was erg klein, maar er stond een houten tafel, enkele stoelen en zelfs een klein bankje! Een paar dames hadden rijst, gebakken aardappelen, kool/sla en kip aan bot klaargemaakt voor ons. Samen met Willem hebben we van het eten genoten en hebben we daarna de dames bedankt! Echt heel speciaal om in een hutje bij iemand thuis te mogen gaan eten.
Voor het geven van de dienst kreeg Willem giften van de mensen.., zoals gld, een brood, eieren, en zelfs een kip! Dus op de terugweg, moesten we weer achterin de bak met een levende kip! Haha, geweldig (Afrika he;))!

Dinsdag 08-04 zijn we ’s ochtends om half 8 begonnen met de overdracht. Vanaf het begin van onze stage ligt er een jongen van 22 jaar met hersenvliesontsteking. Hij is heel erg ziek, maar vandaag was het echt heel erg. Tegen de middag lag hij erg naar lucht te happen en Hamilton vertelde ons dat hij er niet lang meer zou leven. Gelukkig was Hamilton er vandaag, zodat we wat steun aan hem hadden, want om kwart voor 12 kwam de dokter langs en moest er aan de familie worden gevraagd of er zuurstof toegediend mocht worden. De moeder van de jongen stemde in en om 12 uur werd er zuurstof toegediend! We hadden toen pauze, maar ik was wel nieuwsgierig hoe ze met deze patiënt om zouden gaan. Anouk en ik zijn nog even gebleven, maar toch hebben we besloten om pauze te gaan houden. Eindelijk wat eten en wat rust.
Ik heb het ’s middags opgeschreven in m’n boekje en ben even op bed gaan liggen. Je bereid je erop voor dat er iemand kan gaan sterven, maar als je het dan ziet is het toch wel schrikken!
Toen Anouk en ik ’s middags om half 3 terugliepen naar de afdeling wisten we eigenlijk al dat hij er niet meer zou liggen. We liepen het ziekenhuis binnen en hoorde allemaal vrouwen schreeuwen, huilen en bidden. We wisten dat hij dus was overleden.Toen we op de afdeling kwamen waren ze net bezig om de overledene in te wikkelen in verschillende doeken en daarover werd een wit laken met een rood kruis gelegd. Hij werd over getild naar een brancard en ondertussen heb ik aan de verpleegkundige gevraagd of wij misschien mee mochten naar het mortuarium, jaja.. we zijn erg nieuwsgierig!;). De ‘mades’ (schoonmakers / hulpjes / verzorgende van overledene) van de afdeling vonden het goed als we meegingen en toen zei het bed meenamen, liep de familie erachteraan en als laatste zijn wij met z’n 4e erachteraan gelopen. Michella en Lian hoorde ook de vrouwen huilen en schreeuwen en die waren naar de Male Ward gekomen.
Ondertussen naar het mortuarium sloten veel mensen zich aan bij deze stoet om mee te rouwen. Dit was erg mooi en indrukwekkend om te zien, omdat alle vrouwen heel hard schreeuwen en tegelijkertijd ook huilen en bidden.
Toen we aankwamen in het mortuarium ging iedereen mee naar binnen en werd de overledene naar een andere tafel getild en daarna ging de familie naar buiten. Wij vroegen aan het personeel wat er nu ging gebeuren met de overledene en zij hebben ons uitgelegd dat er eerst een formulier word ingevuld en zij hebben ons een kamer laten zien waar de overledene word verzorgd. Ik werd er zelf helemaal stil van en op de achtergrond hoorde je buiten de vrouwen nog steeds rouwen. Hierna zijn we naar buiten gelopen en als eerste zat de moeder van de overledene op de trap van het mortuarium te huilen. Een paar meter verder zat de vrouw en het dochtertje van de overledene te rouwen. Zij zitten niet bij elkaar en dat is ook een groot verschil, omdat ze elkaar niet troosten.
Dit is toch wel heel gek om te zien en je weet van tevoren dat er ooit eens iemand gaat overlijden, want hier komt dat toch wat vaker voor dan in Nederland, maar hoe dat hier gaat is zo indrukwekkend! De vrouwen schreeuwen echt de hele tijd, maar je ziet aan de mannen niet dat ze rouwen. De vader van de jongen was ook niet echt betrokken.
Wat een dag, wat een dag..
Gelukkig ’s middags veel opnames, zodat ik ergens anders aan kon denken.

Afgelopen weekend zijn we naar Senga Bay geweest, want we wilde erg graag even tussenuit. We hadden vrijdag, zaterdag en zondag vrij, dus genoeg tijd om daar te komen en lekker te relaxen.
Vrijdagochtend werden we om 7 uur ’s ochtends opgehaald door de zusters uit Luxemburg, want we konden met hen meerijden naar Lilongwe. Zodoende hebben we onze tassen in gepakt en zijn we ingestapt. In Lilongwe zijn we naar het busstation van ‘Old Town’ gegaan en hebben we een minibus gevonden die naar het dorpje Salima ging. Tussen duizenden busjes hebben we de goeie gevonden en kwamen er vele rare vieze mannen achter ons aan. Jaja, er gaan weer eens 4 meiden op pad!;)
Eindelijk zaten we in het busje en toen het eindelijk na een half uurtje aanreed, stonden we na 10 minuten weer stil, omdat het busje 2 slappe banden had! Het duurde maar een kwartiertje zei de chauffeur en dan konden we verder.. Ik heb 3 kwartier naar een winkeltje gekeken wat kisten voor overledene maakt, maar uiteindelijk konden we verder! Het is Afrika.. Het kan hier allemaal!;)
Het busje reed op sommige momenten erg langzaam, maar het uitzicht was geweldig, want we reden door de bergen, hutjes en de ontzettend mooie natuur! 1.5 uur later kwamen we in Salima aan en zijn we op een pick-up truck gestapt. Dit is het goedkoopste en we hebben 150 kwacka betaald voor een half uurtje denk ik. Heerlijk met de wind in de haren achterin de bak. Wij zaten als eerste in de bak, maar steeds stapten er mensen in en uit. Ik heb de mensen een keer geteld en we zaten met 16 personen + bagage in een pick-up van 1.5 meter bij 2.5 meter ongeveer! Geweldig om te zien, maar gelukkig konden we wel zitten.
Eenmaal daar zijn we naar ‘Cool Runnings’ lodge gelopen met een man die zei dat het 500 meter lopen was. Het zou 20 minuten duren (dus ik dacht al dat het geen 500 meter kon zijn;)) Na ongeveer een kwartiertje lopen kwamen we aan bij een mooie lodge en een ontzettend groot meer wat erg mooi golft. Het meer lijkt veel op een zee, want je ziet geen einde (Malawi meer is ook 1/3 van het land) en het golft heel erg.
Helaas was er in deze lodge geen plek, dus moesten we een andere uitzoeken. We zijn over het strand gewandeld, met de brandende zon in ons nek en een zware tas op de rug. Het was een mooie wandeling, maar er leek geen eind aan te komen. Na 3 kwartier lopen kwamen we aan bij ‘Carolina’ lodge. We hebben een 4 persoonskamer uitgekozen met een badkamer die je met andere kamers moest delen. Gelukkig zaten er op de andere kamers geen mensen, want de badkamer kon niet op slot, de wc trok 9 van de 10 keer niet door en het was sowieso geen frisse badkamer.
Eindelijk konden we wat drinken en wat eten en de man die met ons heel het strand heeft afgeslenterd vertelde ons dat hij boottripjes organiseert. We hebben met hem afgesproken dat hij ons zaterdag ochtend om 10 uur op kwam halen om naar Lizard Island te gaan.
Om half 3 zaten we heerlijk in de zon een boekje te lezen en ’s avonds hebben we wat gedronken en lagen we om 9 uur onder onze blauwe klamboe in bed.
Zaterdagochtend op tijd opgestaan en een typisch engels ontbijt gegeten met aardappels, witte bonen in tomatensaus, een worstje en een geklopt ei. Om 11 uur kwam de boot aanvaren en zijn we richting het eiland gegaan. Het was echt heel erg warm, maar we hebben ons goed ingesmeerd. We hebben een uurtje daar gegezeten en genoten van het mooie eiland, wat bestond uit rotsen en mooie natuur.
We hebben de verdere middag op het strand gehangen en ik ben ook goed verbrand! Ja, ik ben eigenwijs, maar als ik me goed insmeer dan word het ook wel weer bruin, haha!
’s Avonds lekker een visje gegeten en wat gedronken in de bar. Een Nederlandse jongen (die in de middag iets vroeg aan ons en dat we helemaal verbaasd waren dat we een nederlandse stem hoorde) kwam bij ons zitten en we hebben heel de avond gekletst en een potje getoept. Als je een paar weken tot een maand geen drank hebt gehad, pakt het bier en de malibu cola extra hard en ik werd er iets te vrolijk van!;)
We hebben rond half 1 ’s nachts nog een mooie wandeling gemaakt over het strand en we hebben de mooie sterren gezien en ook mars hebben we kunnen zien. We hebben aan de 5e Nederlandes in ons midden gevraagd of hij iets wist voor ons om naar Salima of Lilongwe te komen en hij zei dat hij een pick up had en we konden dus meerijden. Helemaal perfect dus.
Zondag middag om 2 uur aangereden richting Lilongwe en gelukkig mochten we in de auto zitten en niet in de bak, want de afgelopen nacht was echt pijnlijk door m’n verbrandde rug en schouders.
Onze Nederlandse redder in nood heeft ons uiteindelijk helemaal naar huis gebracht en rond 6 uur zaten we aan het avondeten en we hebben hem uitgenodigd om te blijven eten.
Het was echt een heel erg gezellig en zonnig weekend, maar uiteindelijk ook wel een beetje pijnlijk (maar dat heb ik ervoor over;)).

Gister heb ik de stap gezet en heb ik voor het eerst bloedgeprikt. Het leek vantevoren enger als het leek, maar eigenlijk is het ‘appeltje eitje’. In Nederland is het veel ingewikkelder, maar hier word gewoon met een naald geprikt en er komt rechtstreeks bloed in de spuit. Het is wennen aan de donkere huid, maar de aderen zijn wel goed te zien. Ook heb ik vandaag m’n eerste intramusculaire spuit gezet..
Om even terug te komen op dat temperaturen,.. Jaa joost, de thermometer word onder de oksel gestoken en de temperaturen zijn heel laag of heel hoog. De lijsten werden ook verkeerd ingevuld, maar nu gaat het gelukkig beter!
Visite lopen met de arts is heel erg interessant en dit duurt echt heel de dag, omdat ze elke patiënt langsgaan en meteen een heel onderzoek uitvoeren! Dr, Kiromera is een hele goede arts (en directeur van het ziekenhuis) en geeft ook erg veel informatie en vraagt ook vaak of wij iets weten van een bepaalde ziekte.
Volgende week naar de Female Ward en ik ben benieuwd hoe het daar is. Nieuwe afdeling, collega’s en patiënten.

De stroom wil ook nog wel eens uitvallen en dan wil je bijvoorbeeld net gaan douchen of gaan eten. Op de raarste en leukste momenten zit je in het donker. Ook gaan we wel eens uit eten in de cafetaria;) van saaie rijst tot lekker pizza hebben ze er (je moet wel 2 dagen vantevoren ‘reserveren’, omdat ze anders geen eten hebben!)

Ik hoop snel weer wat leuke en mooie foto’s op de site te kunnen zetten.

Heel veel liefs van een gelukkig een niet meer zo rode, maar bruine Anne!!:D

P.s. Als iemand het leuk vind om een kaart te sturen, dan kan dat naar het adres hieronder. ‘Normale’ post is ook leuk om te krijgen en zo blijft TPG post ook bezig!;) (alle foto’s en kaarten hangen boven m’n bed, dus ik zie ze elke dag!)
Bellen kan ook altijd.. mijn Malawiaans telefoonnummer is: 002655310127. Het liefst om 8 uur, want dan heb ik gegeten en heb ik tijd om te kletsen!;)

St. Gabriels Hospital
t.a.v. Anne Swinkels, Zitha House
P/Bag 1
Namitete, Malawi